Historia Kościoła

Józef Smith

Po ukrzyżowaniu Jezusa Chrystusa i śmierci Jego apostołów, zmagając się ze zorganizowanymi prześladowaniami i wrogością wewnątrz pogańskiego Imperium Rzymskiego, Kościół założony przez Chrystusa i zawierający proste, piękne doktryny oraz upoważnienie, zaczął się gwałtownie zmieniać. W czwartym wieku wykazywał niewielkie podobieństwo do pierwotnego Kościoła Chrystusa. Wraz z utratą przez Kościół boskiej aprobaty i upoważniania, nastał długi okres duchowej ciemności.

Jednakże wiosną 1820 r., na drugim krańcu świata, Bóg objawił się 14-letniemu chłopcu o imieniu Józef Smith, co zapoczątkowało zdarzenia, które doprowadziły do „ przywrócenia” na ziemi starożytnego Kościoła Jezusa Chrystusa.

Józef Smith urodził się 23 grudnia 1805 r. w Sharon w stanie Vermont na północnym wschodzie Stanów Zjednoczonych. Później przeprowadził się wraz z rodziną do rolniczej społeczności w Palmyrze w stanie Nowy Jork, gdzie w 1820 r. miało miejsce religijne ożywienie. Zagubiony z powodu sprzecznych twierdzeń różnych wyznań, Józef Smith odniósł się do Biblii po wskazówki i znalazł tam wyzwanie, aby „prosić Boga”.

W leśnym zagajniku, niedaleko rodzinnej farmy, Józef Smith uklęknął do modlitwy. W tym ustronnym miejscu, w najbardziej spektakularnym objawieniu od czasów biblijnych, Bóg i Jego Syn Jezus Chrystus, ukazali się chłopcu i udzielili mu wskazówek. Zostało mu przykazane, aby nie przyłączał się do żadnego z istniejących kościołów i powiedziano, że Bóg przywróci na ziemię Kościół, pierwotnie zorganizowany przez Jezusa Chrystusa, ze wszystkimi prawdami i upoważnieniem kapłańskim. Dziesięć lat później, po serii spektakularnych objawień, w których uczestniczył Józef i inne osoby, Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich został oficjalnie założony 6 kwietnia 1830 r. w Fayette w stanie Nowy Jork.

Księga Mormona: Jeszcze Jedno Świadectwo o Jezusie Chrystusie

We wrześniu 1823 r. Józef doświadczył wizyty starożytnego proroka — mężczyzny, który żył i zmarł na półkuli wschodniej wiele wieków wcześniej. Ten zmartwychwstały mężczyzna, który powiedział, że nazywa się Moroni, skierował Józefa na wzgórze niedaleko Palmyry, gdzie pokazał mu zakopany w ziemi religijny zapis historii starożytnej cywilizacji amerykańskiej, wygrawerowany na metalowych płytach. Działo się to cztery lata przed tym, jak Józef otrzymał pozwolenie na wydobycie tych zapisów i przetłumaczenie ich. Są one dzisiaj znane jakoKsięga Mormona, nazwana po jednym ze starożytnych proroków, który ją streścił. Księga Mormona: Jeszcze Jedno Świadectwo o Jezusie Chrystusie została opublikowana w 1830 r.

Księga Mormona zawiera religijne zapisy cywilizacji starożytnej Ameryki obejmujące okres od około 2200 roku p.n.e.do 421 n.e.Zawiera naoczne świadectwa o służbie Jezusa Chrystusa na kontynencie amerykańskim po Jego zmartwychwstaniu w Jerozolimie.

Przywrócenie upoważnienia kapłańskiego

Apostołowie i prorocy wszystkich epok posiadali upoważnienie od Boga, aby działać w Jego imię. Pierwszych Dwunastu Apostołów otrzymało to upoważnienie bezpośrednio z rąk Jezusa Chrystusa. Wraz z ich odejściem upoważnienie apostolskie zniknęło z powierzchni ziemi. Zatem ważnym składnikiem przywrócenia było ponowne ustanowienie tego upoważnienia kapłańskiego w 1829 r.

W maju tego roku zmartwychwstały człowiek, który przedstawił się jako Jan Chrzciciel, ukazał się Józefowi Smithowi i jego współpracownikowi Oliwierowi Cowdery, położył ręce na ich głowach i nadał im Kapłaństwo Aarona oraz przekazał upoważnienie do chrzczenia i dokonywania innych obrzędów. Wkrótce potem trzech z pierwszych apostołów — Piotr, Jakub i Jan — ukazało się Józefowi i Oliwierowi i przekazało im upoważnienie apostolskie i wyższe kapłaństwo — kapłaństwo Melchizedeka. Wraz z przywróceniem upoważnienia kapłańskiego Józef Smith zorganizował Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, który początkowo liczył sześciu członków.

Rozwój i przeciwności

Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, podobnie jak starożytny Kościół, stał się kościołem misjonarskim. W połowie XIX wieku nawróceni byli zachęcani do gromadzenia się razem z innymi członkami w Ameryce. Wzrastająca liczba emigrantów z Europy i wschodnich Stanów Zjednoczonych wkrótce również spowodowała nasilenie się przeciwności.

Aby zapobiec narastającym prześladowaniom władze naczelne Kościoła przeniosły się z Nowego Jorku do Ohio, a potem do Missouri i Illinois. W 1839 r. Święci w Dniach Ostatnich założyli społeczność w Nauvoo (stan Illinois) na terenie niegościnnych bagien przyległych do rzeki Missisipi. Pod przywództwem Józefa Smitha osuszyli bagna i zaczęli wznosić piękne domy oraz prowadzili dobrze prosperujące gospodarstwa i przedsiębiorstwa. Zbudowali również świątynię.

Około 1844 r. populacja Nauvoo była zbliżona do populacji Chicago. Jednak rosnąca podejrzliwość i obawy okolicznych społeczności doprowadziły do powstania atmosfery niezwykłego poruszenia i braku zaufania. Gazety w okolicznych miastach zaczęły nawoływać do eksterminacji Świętych w Dniach Ostatnich.

W szczycie tego zgiełku Józef Smith i jego brat Hyrum zostali zastrzeleni przez uzbrojony tłum w pobliskim Carthage w stanie Illinois.

Brigham Young i wędrówka na zachód

Motłoch atakował osady Świętych w Dniach Ostatnich w tym regionie, paląc uprawy, niszcząc domy i grożąc wytępieniem ludzi. Przywódcy Kościoła wiedzieli, że muszą ponownie się przenieść. Ta wędrówka miała stać się jedną z najbardziej wizjonerskich i zadziwiających podróży w historii Ameryki.

Brigham Young, będący najstarszym z Dwunastu Apostołów, został kolejnym przywódcą Kościoła po Józefie Smithie. W lutym 1846 r. poprowadził Świętych w Dniach Ostatnich przez zamarzniętą rzekę Missisipi na niezamieszkałe terytorium Iowa. Ci, wśród zmagań przemierzyli stan Iowa i ostatecznie założyli osadę nazwaną Winter Quarters, znajdującą się niedaleko dzisiejszej miejscowości Omaha w stanie Nebraska. Wkrótce społeczność rozrosła się i po obu stronach rzeki obejmowała setki domów, z których wiele stanowiły ziemianki lub altany pokryte darnią.

Podążając za wizją nakreśloną przez Józefa Smitha, Brigham Young przygotował swoich ludzi — w ówczesnym czasie było to prawdopodobnie 17 000 osób — na historyczną wędrówkę przez ogromna pustynię Gór Skalistych, 2100 kilometrów na zachód. Pierwsi pionierzy opuścili Winter Quarters na początku następnej wiosny i przybyli do Doliny Jeziora Słonego w dniu 24 lipca 1847 r.

W czasie kilku kolejnych lat tysiące innych Świętych w Dniach Ostatnich przedzierało się przez Wielkie Równiny Ameryki do nowo znalezionego miejsca schronienia. Niektórzy z pionierów przemierzali równiny na wozach. Inni byli wyposażeni w małe, lekkie wózki ręczne. Przez cztery kolejne lata dziesięć kompanii wózków ręcznych przemierzyło równiny Ameryki. Podróż ośmiu z nich zakończyła się względnym sukcesem, ale dwie kompanie doświadczyły tragedii i widziały setki ofiar głodu, zmęczenia i braku schronienia.

Przez lata po przybyciu do Doliny Salt Lake członkowie Kościoła podążali za radą Brighama Younga i zakładali kolonie na całym Zachodzie. W sumie pionierzy założyli prawie 600 osad w szerokim na ponad 2100 km pasie rozciągającym się od południowej Alberty aż po Meksyk.

Współczesna epoka

Kiedy w dniu 4 stycznia 1896 r. Utah uzyskało status 45. stanu, członkostwo Kościoła zamykało się liczbą ćwierć miliona, z czego większość zamieszkiwała Utah, a niewielka liczba zasiedlała rozproszone kolonie na całym zachodzie Stanów Zjednoczonych, od południa Alberty po północ Meksyku. W roku 1930 tylko około połowa członków mieszkała w Utah, ale pozostała część nadal znajdowała się w Ameryce Północnej. Gdy Kościół osiągnął kamienie milowe pod względem liczby członków w XX wieku — milion w 1947 r., dwa miliony w 1963 r., trzy miliony w 1978 r. — nadal demograficzna większość zamieszkiwała Stany Zjednoczone, ale wkrótce zaczęło się to zmieniać. Podobnie udział stanu Utah w ogólnej statystyce coraz bardziej malał.

W 2010 roku członkostwo Kościoła osiągnęło 14 milionów, z czego ponad połowa mieszka poza granicami Stanów Zjednoczonych.