Mormońska tradycja prowadzenia domowych wieczorów rodzinnych trwa już ponad 100 lat

W 1957 roku stacjonując na obrzeżach Alaski razem z Siłami Powietrznymi Stanów Zjednoczonych, Frank Santiago — obecnie mieszkaniec Provo w stanie Utah — dogłębnie zapoznał się z doktrynami Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich i zdecydował się przyjąć chrzest. Jednym z tych kluczowych szczegółów był nacisk kładziony na rodzinę, i Frank postanowił, że wdroży tę doktrynę w swoje życie.

Po zakończeniu służby wojskowej, Frank opuścił Nowy Jork, dostał się na Uniwersytet Brighama Younga w Provo i ożenił się z Ellą Castagno, pochodzącą z miasteczka Erda w stanie Utah. Jakiś czas później został ojcem siedmiorga dzieci — pięciu chłopców i dwóch dziewczynek. „Miałem bardzo silne odczucia związane z tym obowiązkiem rodzinnym — powiedział Frank — Zawsze chciałem, aby moje dzieci wiedziały, że ewangelia jest najważniejszą rzeczą w moim życiu i że zrobiłbym wszystko, co w mojej mocy, żeby pomóc im rozwinąć ich własną wiarę w Boga”.

Rodzina Santiago oraz miliony innych członków Kościoła dokonują podobnych poświęceń, dostosowując swoje plany oraz wymagania innych, aby przestrzegać tej stuletniej rady o prowadzeniu regularnych domowych wieczorów rodzinnych. Cotygodniowe spotkanie rodzinne, obecnie wyznaczone na poniedziałek, jest praktykowane przez członków Kościoła na całym świecie i sięga korzeniami do rady udzielonej przez przywódców Kościoła aż sto lat temu.

Kiedy społeczeństwo rozwijało się w wolniejszym tempie, a większość mieszkańców Stanów Zjednoczonych stanowiła ludność wiejska, Prezydent Joseph F. Smith (1838–1918) z należytą wrażliwością doradził członkom Kościoła w kwietniu 1915 roku, aby „wprowadzili ‘wieczór domowy’, podczas którego ojcowie i matki będą mogli gromadzić swoich chłopców i dziewczęta w domach i nauczać ich słowa Pana”.

Kolejni przywódcy Kościoła zachęcali do tej praktyki, jednakże dopiero w 1965 roku, jakieś 50 lat później, kiedy członkostwo Kościoła znacznie wzrosło na całym świecie, Prezydent David O. McKay (1873–1970) zachęcił rodziców, aby konsekwentnie przeznaczali jeden wieczór tygodniowo na wieczór rodzinny, oraz udostępnił podręcznik, który miał na celu wesprzeć ich w tych działaniach. W 1970 roku Prezydent Joseph Fielding Smith (1876–1972) wyznaczył poniedziałek na cotygodniowy domowy wieczór rodzinny oraz zarządził, aby żadne inne zajęcia kościelne nie kolidowały z tym planem.

Kiedy Prezydent McKay ponownie położył nacisk na domowy wieczór rodzinny, obiecał, że „wielkie błogosławieństwa” spłyną na tych, którzy wywiążą się z tego obowiązku. Lekcje przeprowadzane podczas domowych wieczorów rodzinnych zacieśniły więzi rodzinne i wniosły pokój oraz harmonię do wielu domów.

Obecny Prezydent Kościoła, Prezydent Thomas S. Monson, także poparł tę ideę. „Nie możemy pozwolić sobie na to, aby zaniedbać ten zainspirowany przez niebiosa program. Może on przynieść rozwój duchowy każdemu z członków rodziny, pomagając mu uporać się z pokusami, które są wszechobecne. Lekcje otrzymane w domu pozostają z nami najdłużej”.

Aaron Sherinian i jego żona, Emily z Arlington w stanie Wirginia, są jednymi z członków, którzy podążają za tą proroczą radą.

„W domowym wieczorze rodzinnym chodzi tylko o tych szalonych ludzi, z którymi dzielimy nasze życie – chodzi tu o naszą rodzinę” — powiedział Aaron.

„Domowy wieczór rodzinny to tradycja, która łączy miliony członków Kościoła na całym świecie — dodała Emily. — Chodzi o to, żeby zagospodarować czas tak, aby umieścić te rzeczy, które są najważniejsze — rodzinę, wiarę, służbę i przyjaźń — na pierwszym miejscu, aby naprawdę stanowiły dla nas priorytet”.

Stephanie Santiago, synowa Franka i Elli, z Orem w stanie Utah odwołała się do ważnej lekcji, której nauczyła się w młodości podczas domowych wieczorów rodzinnych.

„Dorastałam w stanie Idaho, w rodzinie z jedenastoma dziećmi — wyjaśniła Stephanie — Mój ojciec zawsze z oddaniem wypełniał obowiązki przywódcze w Kościele i pamiętam, jak dzień za dniem wychodził z domu w swoim niedzielnym ubraniu — koszuli i krawacie — prócz poniedziałków. Zapewniał każdego z nas, że poniedziałek jest wyjątkowym dniem, który mamy spędzić razem i że pomimo ciężkich wymagań, jakim miał podołać zarówno w powołaniach w Kościele, jak i w pracy, może być tego dnia razem z nami. Teraz widzę, że mój mąż, Todd, ceni nasz czas rodzinny w takim samym zakresie, jak czynili to nasi ojcowie. To naprawdę wiele zmienia”.

Wspólne dorastanie w ewangelii jest głównym celem skupiających się na rodzinie nauk i zajęć w całym Kościele. Właściwie każdy zaangażowany członek Kościoła pamięta znamienny moment nauki podczas domowego wieczoru rodzinnego, czy to jako dziecko, rodzic czy nawet dziadek. Niektórzy przyznają, że ich system wierzeń miał swój początek w tej cotygodniowej praktyce, podczas gdy inni twierdzą, że zyskali pewność siebie dzięki planowaniu, organizowaniu i braniu udziału w domowych wieczorach rodzinnych.

Oś czasu domowego wieczoru rodzinnego

Poniżej ukazane są znaczące daty związane z domowym wieczorem rodzinnym.

27 kwietnia 1915 roku

Rada Prezydenta Kościoła (Joseph F. Smith, Anthon H. Lund i Charles W. Penrose) zachęciła do prowadzenia „wieczorów rodzinnych”.

Styczeń 1965 roku

Prezydent David O. McKay ponownie podkreślił ważność prowadzenia domowych wieczorów rodzinnych; opublikowano podręcznik do domowych wieczorów rodzinnych. Udzielono rady osobom prowadzącym domowy wieczór rodzinny, które nie mieszkają w swoim domu, włączając w to studentów oraz innych młodych dorosłych zbierających się w grupach.

1970 rok

Poniedziałek został wyznaczony na domowy wieczór rodzinny w całym Kościele; żadne inne spotkania lub zajęcia kościelne miały nie być planowane na ten wieczór.

1985 rok

Po 20 latach corocznej publikacji podręcznika do domowych wieczorów rodzinnych została wydana książka z dodatkowymi materiałami o tej samej tematyce, która pozostaje w druku aż do dziś.

1987 rok

Opublikowano oraz udostępniono dodatek wideo na temat domowego wieczoru rodzinnego, składający się z 19 prezentacji.