6 wybitnych olimpijczyków którzy zostali mormonami

Ambrose Gaines IV

Ambrose Gaines IV był jednym z najszybszych pływaków w latach 80. Wielokrotny rekordzista świata w latach 1978-84 pretendował do przynajmniej 5 złotych medali na Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku które zostały ostatecznie zbojkotowane przez Amerykański Komitet Olimpijski. W 1981 r. po uzyskaniu dyplomu na Auburn University, Gaines postanowił zakończyć karierę sportową sądząc że nie będzie miał szansy na start na kolejnej olimpiadzie. Pod wpływem zachęty ojca podjął ponownie treningi i w następnym roku pobił własny rekord świata na 200 m stylem dowolnym. Na Igrzyskach Olimpijskich w Los

Angeles w 1984 roku Ambrose Gaines IV zdobył 3 złote medale. Po jednym medalu wręczył trenerowi i swym rodzicom.

W 1989 r. Ambrose poznał i poślubił Judy Zachea, nawróconą do Kościoła która była wówczas niepraktykująca. Niedługo po ślubie zdiagnozowano u niego zespół Guillain-Barra, rzadko spotykaną chorobę systemu immunologicznego grożącą paraliżem. W tym czasie przyjaciel rodziny, współwyznawca, zaprosił ich do uczęszczania do Kościoła. Gainesowie przyjęli zaproszenie i po wyzdrowieniu Ambrosa zaczęli chodzić do kościoła całą rodziną.

W 1998 r. jako pierwsza została ochrzczona ich córka Madison. Żona Judy wspomina, że mąż przemawiał na chrzcie na temat daru Ducha Świętego. Powiedział : „ Madison, jedną z rzeczy których nie mogę ci kupić jest dar Ducha Świętego”. Dwa tygodnie później Ambrose Gaines poszedł za przykładem córki i został ochrzczony. Obecnie, uznawany za jednego z najbardziej kompetentnych analityków, często występuje w mediach komentując zawody pływackie, relacjonował tę dyscyplinę z igrzysk w Rio.

Ten ojciec 4 córek zapytany o swe największe osiągnięcia, powiedział gazecie Church News: „ .. złoty medal wydaje się bezwartościowy w porównaniu z miłością którą czuję do swojej rodziny. Takie stwierdzenie może wydawać się staroświeckie ale jest prawdziwe”.

Mark Schultz

Wayne Baughman, 16–krotny mistrz Stanów Zjednoczonych w zapasach uznał Marka Schultza za jednego z najlepszych, jeśli nie najlepszego zapaśnika w historii tej dyscypliny. Wszechstronnie utalentowany atleta pobił 20 rekordów szkoły, m.in. w gimnastyce, ale za przykładem starszego brata Dave’a wybrał zapasy. Bracia Schultzowie seryjnie zdobywali medale na zapaśniczych mistrzostwach Stanów Zjednoczonych, mistrzostwach świata oraz olimpiadach. Mark wywalczył złoty medal na olimpiadzie w Los Angeles w 1984 r. oraz dwa tytuły mistrza światach w latach 1985 i 1987. W 1991 r. podjął pracę jako asystent trenera zapasów na Brigham Young University i w tym samym roku przystąpił do Kościoła.

Antje Misersky Harvey

Antje Misersky wychowywała się za Żelazną Kurtyną w byłej Niemieckiej Republice Demokratycznej. Specjalizowała się w narciarstwie klasycznym. Została wydalona ze składu reprezentacji za odmowę przyjmowania hormonów sterydowych. Rodzina stała się obiektem szykan ze strony niemieckiego rządu a nastolatka myślała że jej nadzieje na występ olimpijski zostały definitywnie przekreślone. Wtedy odkryła biathlon, konkurencję która umożliwiła jej występ na igrzyskach olimpijskich, a także pozwoliła na poznanie przyszłego męża.

W 1992 r., trzy lata po upadku Muru Berlińskiego Antje wystąpiła na Igrzyskach Olimpijskich w Albertville zdobywając złoty medal w biegu na 15 km, oraz dwa srebrne medale: w biegu na 7.5 km i sztafecie 4 x 7.5 km. W tym czasie jej ojciec, były trener narciarstwa klasycznego usunięty za odmowę podawania sterydów biegaczom, wystąpił przed sądem ujawniając działania dopingowe we wschodnioniemieckim sporcie, czym zdobył zarówno szacunek i uznanie jak i naraził się na krytykę części wschodnioniemieckiego społeczeństwa.

W 1991-92 r. podczas biathlonowego pucharu świata w Niemczech, Misersky poznała przyszłego męża, biathlonistę Iana Harveya, którego poślubiła 15 miesięcy później.

W 1994 r. na następnej olimpiadzie odbywającej się w norweskim w Lillehammer, Misersky Harvey wywalczyła srebrny medal w sztafecie 4x 7.5 km. Po urodzeniu dwóch córek, Antje zachorowała na nadczynność tarczycy. W tym czasie jeden z sąsiadów starając się pomóc rodzinie podzielił się przesłaniem o Zadośćuczynieniu. Ian i Antje zaczęli czytać Księgę Mormona i w niedługim czasie oboje przystąpili do Kościoła.

W 2012 roku Antje i jej ojciec zostali członkami Galerii Sław niemieckiego sportu.

Robert Detweiler

Pułkownik sił powietrznych Stanów Zjednoczonych zainteresował się wioślarstwem podczas studiów na akademii morskiej. Został członkiem uczelnianej “ósemki”. Osada zwana “ Wielką Ósemką” była najlepszą ósemką w historii amerykańskiego wioślarstwa. Ta niezwykła ekipa nie przegrała ani jednego wyścigu w karierze , łącznie ze współzawodnictwem na olimpiadzie w Helsinkach w 1952 r. gdzie zdobyła złoty medal.

Po ukończeniu studiów Detweiler został pilotem w siłach powietrznych Stanów Zjednoczonych. W ciągu 26 latach służby był wielokrotnie odznaczany, m.in. pięciokrotnie Zaszczytnym Krzyżem Lotniczym. Zajmował się również fizyką nuklearną, w 1965 r. uzyskał tytuł „ Najwybitniejszego Wojskowego Fizyka Nuklearnego.”

W latach 60. Robert Detweiler zetknął się z Kościołem i po okresie zapoznawania się z doktryną został ochrzczony. W 1978 r. zawarł małżeństwo w świątyni w Idaho Falls. Służył w wielu powołaniach kościelnych, między innymi w radzie biskupiej, świątyni i w harcerstwie. Pracował jako dyrektor ds. badań w Eyring Institute. Był jednym z założycieli Utah Piano Quartet, zasiadał w zarządzie Utah County Arts Council.

Jean Saubert

Dla Jean Saubert, droga do Kościoła nierozerwalnie wiąże się z osobą jej trenera, Marvina Melville, świętego w dniach ostatnich, członka reprezentacji Stanów Zjednoczonych w narciarstwie alpejskim na Igrzyska Olimpijskie w Cortina d’Ampezzo w 1956 roku. Po zakończeniu igrzysk Melville został asystentem trenera amerykańskiej reprezentacji, wówczas poznał 14-letnią narciarkę z Oregonu, Jean Saubert. W wywiadzie dla gazety Church News, Saubert powiedziała z uśmiechem: „ Przegrałam wiele zjazdów, zazwyczaj byłam trzecia bo tylko trzy narciarki startowały”. Dzięki olbrzymiej determinacji Jean Saubert wygrała mistrzostwa krajowe i została zakwalifikowana do reprezentacji w narciarstwie alpejskim. Występ na Igrzyskach Olimpijskich w Innsbrucku w 1964 roku przyniósł jej dwa medale : srebrny w slalomie gigancie i brązowy w slalomie specjalnym. Po igrzyskach, w przygotowaniu do kolejnych startów, Jean przeprowadziła się do Utah i czasowo zamieszkała w domu rodziców swego

trenera. Narciarka wcześniej badała różne wyznania zaczęła zadawać pytania na temat religii Melvillów i wkrótce potem zgodziła się uczestniczyć w dyskusjach z misjonarkami i przyjąć wyzwanie do przyjęcia chrztu. Obrzęd został dokonany przez jej trenera. Do swej śmierci w 2007 r. Jean służyła w wielu powołaniach kościelnych, między innymi jako pracownik świątynny.

Marsha Mark-Baird

Urodzona w Trynidadzie i Tobago, jako nastolatka pokonała w zawodach kolarskich zarówno rówieśniczki jak i rówieśników. Po wstąpieniu do Ricks College jej sportowe predyspozycje zostały dostrzeżone przez trenera siedmioboju który zaprosił ją do trenowania tej dyscypliny. Po kilku miesiącach treningu pobiła rekordy uczelni. Podczas nauki w Ricks poznała Kościół, chociaż podobało jej się wiele aspektów ewangelii, trudność sprawiało jej zaakceptowanie koncepcji żyjącego proroka. Na profilu w Mormon.org zapisała : „ Przez 5 lat zmagałam się z tym aspektem doktrynalnym, rozmyślałam, szukałam odpowiedzi i w końcu zdecydowałam się na szczerą modlitwę. Znalazłam to czego szukałam, ewangelię Jezusa Chrystusa i zdobyłam przez Ducha Świętego jednoznaczne i niezaprzeczalne przekonanie o prawdziwości Kościoła”.

Marsha została ochrzczona w 2000 roku. W tym samym roku zapisała historyczną kartę stając się pierwszą siedmioboistką w dziejach sportu w swej ojczyźnie i reprezentantką Trynidadu i Tobago na igrzyska olimpijskie. Na olimpiadzie w Sydney w 2000r. zajęła 22 miejsce, cztery lata później na igrzyskach w Atenach została sklasyfikowana na 25 pozycji.

„ Mój mąż i trójka naszych dzieci są moim wszechświatem” – zapisała na Mormon.org. „ Jako lekkoatletka nauczyłam się nigdy nie poddawać nawet gdy cel wydaje się niemożliwy do osiągnięcia. Gdy Pan jest po mojej stronie wszystkie rzeczy stają się możliwe tak długo jak wykonuję swoją część w korelacji z Jego planem. Nie jestem doskonała, ale poprzez Niego zdobywam siłę aby każdego dnia starać się trochę bardziej.